Maar wat als het plots op is?
De woorden en zinnen
En ik alleen nog maar kan schrijven
Wat ik eigenlijk niet wil zeggen
Of net helemaal niks meer kan schrijven
Siel Verhanneman uit “Als ik stil ben heb ik een bos in mijn hoofd”
Dit is ze helemaal…
Dank aan Lief Leven om mijn dochter zo perfect te omschrijven!
“Waarom schrijf jij eigenlijk niet meer?”
Ja waarom…
Soms is het gewoon te druk. Zit mijn hoofd te vol. Heb ik geen zin.
En het is hier vààk druk! Wie hier al eens langskomt kan zich daar wel iets bij voorstellen…
Van de meest georganiseerde moeder vroeger tot de grootste chaoot nu. Ik heb dit jaar zelfs geen kerstkaarten gestuurd, en dan de enkelen die ik stuurde had ik dubbel gestuurd 😀
Sja, prioriteiten zeker?
En soms zijn er ook van die dingen waar je niet over schrijft.
Dingen die gebeuren. Dingen die je alleen in de krant leest. Dingen die ver van je bed gebeuren. Tot ze bij jou en je gezin gebeuren.
En niemand heeft zin om daarover te lezen. Miserie van een ander, dat lees je niet graag.
Niemand heeft zin om te lezen hoeveel impact bepaalde dingen hebben op je leven, van dringende psychologen- of psychiaterbezoeken, kinderen die met servies beginnen gooien uit frustratie, nachtmerries, alweer niet meer eten, niet meer voetballen of naar circus, bij mama slapen, examens die de mist in gaan, …
De pro’s zeggen “schrijf het van je af, schrijf een brief zonder hem te publiceren, dat is jouw manier van verwerken!”.
Allemaal goed en wel… Maar als ik begin te schrijven, dan gaat het door en door, dan zit ik hier gans de nacht want hé! De woede die ik voel, die is er nog steeds niet uit…
Maar goed, we zijn nog dikkere vrienden geworden dan voordien. Nog dichter bij elkaar gegroeid. Onze pannenkoekenwoensdagen zijn nog populairder geworden. Het is hier afgelopen vakantieweek al van feestjes alom geweest. Het zal hier dan gezellig zijn zeker? 🙂
Het is nu de afgelopen twee weken wel kunnen bezinken zonder school. Maandag starten we opnieuw met frisse moed, nieuwe trimesters, opnieuw naar circusschool, opnieuw voetbaltraining.
Weer een nieuw hoofdstuk en ik denk dat we nu wel alles gehad hebben dat een gezin kan meemaken. We zijn gesterkt 😉
wordt misschien vervolgd
(met veel geknip en geplak geschreven… niet alles was voor publicatie vatbaar… ahum) )
Best wishes
Altijd Overal
Wij (alle 3 samen) gingen vandaag naar “Doodgewoon”
Hand in hand.
Prachtig theaterstuk, op basis van het boek van Bette Westera, gebracht door Willem Verheyden.
Dit kwam er in voor… Dit zegt alles…
Altijd en overal.
Altijd overal
Ik mis je achter op de fiets,
ik mis je in de trein.
Ik mis je bij de H&M
en bij de Albert Heijn
Ik mis je onder rekenen,
ik mis je onder lezen.
Ik mis je in de winter,
bij het voeren van de mezen.
Ik mis je als ik jarig ben
en als de oma’s komen.
Ik mis je als ik wakker lig,
ik mis je in mijn dromen.
Ik mis je zonder woorden,
elke dag en elke nacht.
Ik mis je als ik grapjes maak
en niemand om me lacht.
Ik mis jouw tandenborstel
naast de mijne in het glas.
Ik mis je voeten op de trap.
Ik mis je blauwe jas.
Ik mis jouw kleren in de kast,
je broeken en je truien.
Ik mis je geur, ik mis je stem,
ik mis je boze buien.
Ik mis je als je jarig was
en iedereen er is.
Ik mis je als ik eventjes
niet merk dat ik je mis.
Ik mis je als ik keelpijn heb,
ik mis je als ik val.
Ik mis je nergens echt het ergst
maar altijd overal.
12 jaar meisjesmama
12 jaar geleden is het vandaag.
12 jaar geleden werd ik mama van een heel klein popje.
200 gram woog ze maar. Een pakje kaas. Daar vergelijken we het vaak mee. Zo onder gewicht, ook veel te vroeg maar dat kwam door de vele complicaties.
Zo heel vaak schrijf ik niet over haar. Ze is altijd hier. Altijd in ons hart, altijd deel van ons gezin, van de familie, altijd in ons huis. We hebben een grote kast waar de kinderen altijd vanalles gaan bijleggen “voor hun zus”.
Haar tuintje is op nog geen 100 meter van de deur. Ook een reden waarom ik niet wil verhuizen denk ik.
In de afgelopen jaren is ons verdriet veranderd. De eerste jaren waren hels. Zo is dat nu eenmaal, daar moet je geen doekjes om winden. Maar het veranderde. Van elke dag meermaals naar het kerkhof omdat ik onrustig was, tot één keer per week, tot gewoon voorbij fietsen met de kinderen en roepen en zwaaien.
Drie jaar geleden kregen we een prachtig kado. Op de verjaardag van onze zus werd ons neefje geboren. Mijn zus belde om ons te feliciteren met de verjaardag van Heike*. En we wisten dat dit “iets” was. Net zoals de oudste iets te veel op onze opa lijkt… uiterlijk en innerlijk.
Maar waarom is dit jaar zo veel moeilijker dan de afgelopen paar jaren?
Ik vond 1 september al zo lastig omdat… er eigenlijk iemand “naar het 1e middelbaar had moeten gaan”. Stom, maar je gaat altijd vergelijken…
De oudste was deze week al heel ziek. Heel erge migraine, nachtmerries met angstaanvallen, koorts,… Emoties?
De jongste moest en zou naar het kerkhof gaan terwijl ik ze er al een jaar of 2 met geen stokken meer heen kreeg. (en dat met die hitte!)
Dus… wij naar het kerkhof…
De dag nadien waren de 2 rustiger.
Ik sprak met een psychologe over hun gedrag. Ze vond het best normaal. Ze zijn al ouder en beseffen nu wel wat ze missen, hoewel de jongste nooit haar zus heeft gekend. Maar ze blijft wel aanwezig omdat er wel altijd nog over haar wordt gesproken. Dat was trouwens een tip van diezelfde psychologe indertijd. “Als je niet wil dat ze wordt vergeten blijf dan altijd over haar babbelen”.
Wij zijn dus een gezin van 3 en iedereen ziet ons gelukkig zo.
Misschien ligt het daaraan. Zijn ze nu ouder en beseffen ze wat ze missen.
De oudste zegt wel vaker “ik wou dat Heike* er nog was, dan had ik tenminste nog iemand anders om mee te babbelen”. En dan sta je met je mond vol tanden.
En de jongste had natuurlijk graag een zus voor de meisjesdingen.
Ja kijk… het is wat het is maar vandaag is het kut! Als ik effe heel eerlijk mag zijn.
Stadswandeling op kindermaat
Afgelopen zomer waren er verschillende wandelingen op kindermaat.
Eigenlijk een soort van “historische stadswandeling” maar dan meer vanuit het oogpunt van een kind. Er waren telkens 1 of 2 gidsen die ouders met kindjes (van heel klein tot wat groter) meenamen door de stad.
En ja… dat wou ik toch ook wel eens doen!
Dus: zo gezegd, zo gedaan! De laatste wandeling van de zomer gingen wij mee met onze lieve Maggie.
Aangezien er 2 groepen waren ging de ene groep de ene richting uit en de andere groep de andere richting. WIj gingen richting Schepenhuis. Maggie legde uit waarvoor de trap destijds diende. En wat er zo gek was aan die trap. Kinderen mochten bovenaan eens goed roepen want ja… Vroeger werden al de boodschappen die belangrijk waren van daaruit geroepen naar al de inwoners van de stad.
Dat moest ze geen 2 keer zeggen natuurlijk 🙂
Nadien ging het verder naar ons Dijlepad. Daar kregen we een oude kaart van de stad en mochten we een eerste keer aanduiden waar we ons bevonden in het “oude Mechelen”. Later op de wandeling zouden we dat nog een paar keer moeten doen tot we uiteindelijk aan het einde van de Melaan uitkomen.
Langs het Dijlepad kregen we uitleg over het belang van water in Mechelen en hoe mensen belasting moesten betalen voor het varen op dat water. En aan het einde van het Dijlepad kwamen we uiteraard uit aan “het huis van K3”. Zeker het vermelden waard! Er wordt namelijk heel vaak naar gevraagd op de dienst Toerisme 😉
We gingen naar het huis van De Duiveltjes aan de Kraanbrug waar we uitleg kregen over waarom huizen destijds een naam kregen en hoe mensen dan wisten waar ze moesten zijn als ze ergens op bezoek gingen.
En ook waarom “de Kraanbrug” die naam kreeg. Want dat zie je nu niet meer, maar er zijn wél foto’s van.
Via de dansende en zingende fonteintjes van de Melaan (uitgebreid getest natuurlijk), gingen we langs de speelpoppen aan het Cultuurcentrum naar onze grote Opsinjoor. We kregen uitleg waarom die man zo heet, en toeval was dat er net iemand uit Antwerpen in ons gezelschap was. Dat was best grappig!
We gooiden de poppen op zoals dat vroeger werd gedaan met échte mensen en daarna was het tijd om even te spelen op de grote Speel-Opsinjoor.
Na het uitwaaien gingen we langs de Sint-Romboutskathedraal. Deze moest eigenlijk een pak groter worden oorspronkelijk. We werden aan het werk gezet! Hoe zouden wij de kathedraal dan wel gemaakt hebben moesten wij de architect zijn? De kinderen gingen op de trappen liggen en begonnen te tekenen en te kleuren.
Dat kan allemaal in Kinderstad. Liggende kinderen op een kerkvloer of een museumvloer, al kleurend of al tekenend.
Welkom in Mechelen Kinderstad 🙂
Na afloop kregen we allemaal nog een ijsje bij Noen, dat zat bij in ons ticket.
Ik hoop van ganser harte dat dit succesnummer volgende zomer terug wordt herhaald! Dan brengen we vriendjes en vriendinnetje mee!
Je suis Miss Koffieklets
Over graffiti en tenten enzo
(wegens gebrek aan goede wifi worden de blogposts van onze vakantie pas thuis gepost)
We zijn inmiddels ver in week 2. Dag en nacht verschil met week 1.
Daar waar we de eerste week om 10u allemaal in stilte in onze bedjes lagen hebben we nu wel een pak meer animo op de camping.
LittleMiss heeft heel moeite met aanpassen. Dat komt ook vooral omdat er een hele nieuwe lading animatoren kwam aanwaaien. Ik ken er zelf een aantal van, dus ik vind dat geen probleem, maar kindjes met autisme hebben elke verandering meteen door en maken daar soms drama’s van. Zo ook de mijne. Zwemmen is een uitdaging, het zwembad is lekker druk bevolkt. Maar voor haar net iets té. Iedereen kent hier iedereen, maar de nieuwe lading mensen is voor LittleMiss helemaal nieuw in haar ogen en dus klapt ze dicht. Dat haar vriendinnetje en vriendje hier nog zijn dat ziet ze dan weer niet.
Ik begrijp nu ook waarom we in de tent in “het dal” zitten. Jeanine vond het daar lekker rustig voor ons. 🙂
Maar, omdat het niet dezelfde tent was als vorige keer, moest ze een tikkie herkenbaar gemaakt worden om te vermijden dat zowel mijn dochter als de zoon van onze vrienden bij de buren zou staan. En zo werden we “de tent van de Belgenmensen” 😀
We gingen deze week naar, denk ik, 50 kindjes en volgende week naar 70. Maar echt! Dat kàn hier!
De animatoren doen heel erg hun best! Er is veel 1 op 1 begeleiding maar toch gaan ze bij bepaalde clubjes bij. Zo is het ook veel leuker.
Er zijn deze week ook weer veel “plaatselijke regenbuien” en dat kan mijn dochter wel smaken 😉 Ze kent ondertussen ook de gevoelige plekjes van de animatoren en dus werd er al snel verboden om daar en daar te kriebelen.
MisterMatti ging al met zijn vrienden en animator door het bos naar de rivier. Dat hadden ze gevraagd en dat mocht. Vonden ze gewéldig. Daar aangekomen hadden ze het best warm. Dus: kleren uit en zwemmen maar! Terug bovengekomen waren ze weer droog maar niet voor lang. Een andere animator gooide hen met kleren en al het kleine zwembadje in. Lachen!
De groten hadden sinds deze zomer ook een oude caravan waar ze echt alles mee mochten doen wat ze wilden. Dus ook vol met graffiti spuiten. Hadden ze daar gelukkig een kenner in de buurt… Ze testten ook of je er een menselijke wip van kon maken hoorde ik. Er bestaat ergens een filmpje van. Benieuwd of ik het ooit te zien krijg 🙂
Eén voormiddag ging ik, na een spooknacht met LittleMiss, een beetje roadtrip houden. Haar hum was weer danig onder nul. Ook dat kan hier. Niets moet! Wij met z’n tweetjes weg, broer wel naar de animatie.
Gelukkig kan je op zulke momenten naar de snoezelruimte.
Een heel gezellig soort tuinhuis/blokhut waar een waterbed staat (gekoeld dan nog!), een lichtzuil met gekleurde bellenlampjes (hoe moet ik het omschrijven…), mooie en rustige muziek,… en van het gejoel buiten hoor je niets!
LittleMiss deed dit liever met een vriendinnetje en “JuffraToertjes”, een Vlaamse Moni waar ze zich overigens zeer goed bij voelde.
Er is echt héél veel veranderd sinds de vorige keer dat we hier waren. Er werd vooral aan de kinderen gedacht natuurlijk. Maar niet alleen aan de kleinsten, want de “pubers” hadden wel snel al iets van “wij hebben dat allemaal niet nodig” maar niets is minder waar. Ook de “brussen” hebben even een uitlaatklep nodig na alweer een jaar bewust of onbewust mee zorgen voor hun broer of zus.
En het is ook handig als ze je kind al kennen en Tim zegt “zeg euh Meneertje ingenieur, er moet een tent opgezet, begin er maar aan!”
En dan krijg je echt een lachwekkend toneeltje. Mààr! Het is hen wel gelukt!
Ik ben nog lang niet uitverteld… Hopelijk zijn jullie nog niet verveeld!
Er zijn nog héél veel foto’s ook. Ik laat jullie maar meegenieten 😉
Heet – heter – heetst
(wegens gebrek aan goede wifi worden de blogposts van onze vakantie pas thuis gepost)
Week 1
De nachten zijn hier stil, muisstil. Behalve dan het geluid van een kikker, of een vogel die tegen de vuile bordjes tikt buiten op het terras. Of een muis die binnenglipt en aan het brood zit.
LittleMiss slaapt lekker door, nu is het MisterMatti die luidop lacht in zijn slaap. Verder slapen we als rozen!
De eerste 2 nachten waren nog barkoud. 9 graden. Jeks! Fleeces onder ons donsdeken en bibberen maar! Maar toen werd het warm, warmer, heet en superheet!
30 – 35 – en 40 of nog wat. We hebben 38 in de schaduw gemeten op het terras op dinsdag, de heetste dag tot nu. Als ouders zaten we te puffen in onze zwembroek en bikini op het terras onder de luifels met water en veel ijsblokjes, maar de kinderen werden prima opgevangen.
De animatie, echt waar, die mensen verdienen stuk voor stuk een pluim!
Mijnheer puberzoon ging in eerste instantie niet naar de animatie “want zeg, waarom gaan we nu toch net in de periode waarin mijn vrienden niet gaan, en ik wil niet en ik ken daar niemand, en.. .en… en…” Dus toch maar niet te vaak voor animatie ingeschreven. Een béétje wel want we hoorden dat er wel een leuke caravan stond die “de pubers” mochten pimpen en vol graffiti spuiten, en dat ze konden gaan boogschieten, en gaan kanovaren, en gaan vissen, en nog veel meer leuke dingen. En plots veranderde hij van gedacht. Hier aangekomen vond hij meteen iemand die in Spanje voetbalde en een jongetje uit Duitsland die ook voetbalt dus hop! Weg was hij! Hoezo geen animatie? Ik ben al blij als hij om half 11 ’s avonds de tent komt ingetuimeld.
LittleMiss had ik alleen in de voormiddag ingeschreven. Want ook zij ging niet (verlatingsangst). Maar toen hoorde ze dat Laura in de animatieploeg stond (een bekende) en dat ook Yasmine zou komen (ook een bekende). En haar vriendinnetjes gingen de hele dag. “Of ze misschien ook de hele dag mocht?”. Euh… ja hoor!
En moeder lekker koffie drinken met de vriendinnen-moeders. Terrasje zitten, zwemmen met de andere ouders, of gewoon, bloggen! Want thuis is de was en de afwas toch altijd nét iets belangrijker dan tijd voor mezelf, toch? 😉
Hier zijn trouwens 2 boekenschrijvende ouders, moet dat lukken! En blijkbaar ook iemand die iets met koffie doet zei iemand, maar dat moet ik nog effe uitpluizen uiteraard.
Elke voormiddag zijn de kinderen 2,5 uur gaan spelen en in de namiddag 2 uurtjes. Genoeg tijd voor boodschappen want de supermarkt is hier niet vlakbij. Of voor andere dingen. Er zijn hier ouders die trainen voor grote sportuitdagingen, dus 2 uren gaan fietsen (bergop en bergaf!), ouders die gaan hardlopen, ouders die rustig bij het meertje gaan zitten (daar heb je het geroezemoes en de muziek van de animatie niet). Om 10u zie je de ouders soms letterlijk wegstuiven, maar iedereen doet hier hetzelfde, het is ZO herkenbaar! Ik val hier gemakkelijk al eens in slaap. Geef ik eerlijk toe, en ik ben niet de enige 🙂
Ondanks de hitte konden de kinderen zich al prima vermaken. Elke groep doet wat anders, want niet iedereen heeft dezelfde soort begeleiding nodig. Maar toch kunnen ze het allemaal met elkaar vinden, ongeacht wat ze wel of niet hebben. Sommigen hebben 1-op-1-begeleiding maar zitten dan toch weer in een grotere groep, en dat lukt allemaal prima! Inclusie ten top!
Gisteren, op de heetste dag, zaten de meeste kinderen binnen film te kijken hetgeen wij als ouders helemaal niet erg vonden. De pubers hadden het zwembad geclaimd nadat ze in de voormiddag een grote glijbaan hadden gemaakt met zeil en bruine zeep. Plezier gegarandeerd!
Dat ze nadien met hun ingezeepte lijfjes allemaal het zwembad indoken… dàt was natuurlijk iets minder fijn voor Tim die het zwembad nadien extra goed moest schoonmaken.
